دیشب تا ساعتای 4 5 صبح داشتم موزیکای R.E.M و Sonic Youth رو گوش میدادم. موزیک های حیله گر. توالی آکورد ها و همه صداها، ساز بندی و. به زیبایی انجام شدن اما لعنت برای جنبشِ مغز های مریضِ دهه نود آمریکا که ترانه و لیریک ها همه تاریک(Dark) و نابود کننده اند! به قول خودشون fucked up میکنه آدمو!
آلبومِ Automatic for the People از R.E.M رو گوش میدادم. ترک هایی که خیلی مورد توجه ام بود و واقعا بنظرم حس خوبی القا میکرد، ترک های Drive، Try not to Breath، Monty got a Raw Deal بود و البته همه شونو دوست داشتم. متاسفانه من از یه آلبوم که خوشم بیاد با همه ترک هاش عشق بازی میکنم؛ مثلا آلبوم های نیروانا، همشون از ای پیِ Blew و اولین آلبومشون Bleach، تا ضبط های خونگی (Home Recordings) های کرت کوبین و اجراهای زندشون مخصوصا MTV Live and Loud!
اما خب این مسئله یه جورایی زیاد راجع به Sonic Youth شاید صدق نکنه. از آلبومِ Goo فقط ترک Kool Thing هست که خیلی زیاد گوش میدم ولی خب همه ترک هارو هم دوست دارم اما Kool Thing یه حسِ Groovy خاصی داره. از آلبومِ Daydream Nation هم همه رو گوش دادم بنظرم جالب بودن همه اما متاسفانه فِیوُریتِ خاصی پیدا نکردم! گروه های مثل Sonic Youth جالبن؛ چون موسیقیِ تجربی (Experimental Music) هست، مخصوصا تو ژانرِ راک، همیشه یه نوآوری توش هست که باعث تمایز این موزیک ها با بقیه موزیک های mainstream میشه. (مخصوصا آقای Frank Zappa و گروهشون Mothers of the Invention)
درباره این سایت